-‘๑’-ﬤسـ ـ ـتــهـ ـآے یـפֿـ زﬤه-‘๑’-
دوری از من! اما… به تو اندیشیدن را،عادتی ساخته ام بهر تنهایی خویش…
یه خنـــــــجر...یه درد عمیــــــــق که سالهاست که خودرا به در و دیوار قلبم مـے کوبد مثل کودکـے لجـــوج که قصد خودنـــمایـے دارد ... یه قطره ـے اشک...ساده و بـے آلایش که عقده ـے چکیـــــدن از چشمـــانم را در دل دارد ... یه فریـــــــــــــــــــــاد...که در سکوت غــرورم گم شد و مبدل به قهقــهه اـے هیســـتریک ... یه خواهش...براـے دنیایـے که دیگه تحــــمل درداشو ندارم ... یه مهر خـــــــاموش براـے ابد روـے لــــب هایم ... و قلبـے که به جرم اســــارت آن المــــــ♥ـــــاس هاـے زمـــرد رنگ روزـے هزار بار خطـــش زدم ...آنقدر که...کاملا تاریک و سیـــــــــــــــــــــــاه شد... ــــــــבستهاے یخــ زבــهـــــــــ به زخمهایم می نگرے ؟! . ــــــــבستهاے یخــ زבــهـــــــــ
درد ندارند دیـــــــــــــــگر
.
.
.
روزے ڪه رفتـــــــــــــــے ،
مرگ تمام درد هایم را با خودش بـــــــــــــــرد !
.
مرده ها درد نـــــــــــــــمے کشند! ...
.
حرف آخرم این اســـــــــــــــت :
.
.
.
.
.
برنگرد دیـــــــــــــــگر !! زنده ام نـــــــــــڪن...!